Met goed en voldaan gevoel weer thuis

Zaterdagavond om 10 voor 11 verraste ik Annie door thuis aan te bellen zonder vooraankondiging. Vanaf het station in Deurne had ik een lift gehad van neef Dave ( te voet werd het anders toch te laat ). Het treinen was verder goed gegaan, al had ik wel te maken met de Pinksterdrukte o.a. vanuit Parijs moest ik een trein overslaan omdat de stoelen uitverkocht bleken te zijn, zo ook in Antwerpen waar ik geen directe aansluiting had. Via Parijs (met de metro verkassen naar Gran du Nord), Antwerpen (overstappen), Breda (overstappen) naar Deurne.

De lange treinreis gaf toch wel het gewenste resultaat wat betreft “langzaam terug naar de realiteit van alle dag”, met vliegen sta je met een paar uur thuis wat toch wel snel gaat weet ik uit ervaring.

In alle rust thuis komen heeft ook zijn charme zeker met de zondagen van Pinksteren en het mooie weer. Het huis versierd met o.a. tekeningen van de kleinkinderen geeft ook een heerlijk warm en rijk gevoel. Belangstelling van de kinderen, familie, vrienden en kennissen die in de loop van deze zonnige dagen langskomen geeft aan mijn geweldige ervaring door de camino “Via De La Plata” te lopen een goed gevoel.

Mijn voornemens zijn om over een week nog eens stil te staan bij de tocht en daarbij het vergelijk te maken tussen “fietsen en lopen” dus : mijn verslagen krijgt nog minstens een vervolg !!

Treinen is ook een belevenis

Het is nu zaterdagmorgen en ben zojuist aan de tweede dag treinen begonnen, het gaat nu met een snelheid van 300 km p/u richting Parijs.

Gisterenmorgen om kwart over negen vertrokken uit Santiago en tot gisterenavond negen uur in dezelfde trein gezeten en zo’n slordige 1100 km afgelegd. Het eerste gedeelte door de bergen van Galicië wat speciale plaatjes opleverde, ook ging de Spaanse dieseltrein al slingerend door de vele tunneltjes om hiermee de vele hoogteverschillen te kunnen overbruggen. De eerste uren waren interessant om buiten te kijken maar op een gegeven moment wordt dat gaande de tijd ook minder.

De trein ging met vele omwegen en slingers richting Frankrijk en met de regelmaat van de klok zag ik op afstand of kortbij, de camino France’s lopen wat herinneringen opriep van de fietstocht in 2004 met Annie. Opvallend daarbij waren de toen aangeplante bomen langs de weg, inmiddels daadwerkelijk de schaduw brengend waar behoefte aan is voor de pelgrims. Op de stations stapte ik regelmatig even uit om de beentjes te strekken, deze zijn namelijk de laatste weken anders gewend. Verder was het benauwd in de trein. De Franse spoorwegen hebben het wat dat betreft beter voor elkaar.

Twee jaar geleden was het idee om thuis te komen benauwend na weken alleen te zijn geweest. Mijn gevoel zegt, dat het fenomeen treinen je geleidelijker terug brengt en dus een goede formule lijkt.

Volgens mijn ticket kom ik om 13.40 uur aan in Parijs, ik moet dan met de metro verkassen naar Parijs-Noord en probeer ik met de snelheidstrein in Antwerpen te komend om achtereenvolgens via Bergen Op Zoom in Eindhoven (Deurne) te komen.

Met de bus terug naar Santiago.

Met zicht op zee tegenover de visafslag van Finisterre, op ons (Theun en ik) gemak ontbeten. Wij hebben als het ware de stad zien ontwaken evenals de opkomende zon.

Om 10 over 11 vertrok pas de bus naar Santiago. Waardat wij tegen tweeën arriveerde. Het toeval wilde dat May Damen belde met de mededeling dat hij aangekomen was met de fiets en dat hij op het plein stond. Wij hebben natuurlijk gezamenlijk het glas geheven  naar aanleiding van onze geslaagde missie’s.

Theun en ik hadden besloten om met de trein naar huis te gaan, nadat wij ons eerste plan af hebben moeten blazen,  en niet met de bus of vliegen. Wij wilden in eerste instantie vanuit Corrunia met de Ferry naar Engeland om onze camino zo langzaam af te bouwen, en dan vanaf Engeland oversteken , maar helaas deze Ferry vaart niet meer. Het zou wel mogelijk zijn uit Santender maar vonden dat te omslachtig.  Dus vanmiddag treinkaartjes gekocht (voorlopig tot Paris) en zullen zaterdag rond de middag in Paris aankomen, de eerste 2000 km zijn dan overbrugt.  Het zal mij benieuwen hoe dat zal bevallen.

Gisterenavond zijn wij ieder onze weg gegaan en heb ik nog een geweldige avond beleeft in Santiago. Vele pelgrims van de voorbije weken heb ik ontmoet. De snurkende Ier (Marius kent hem nog wel). Maar ook Marlies waarmee ik enkele dagen mee opgelopen had tot twee dagen voor Ourense, wij hebben gezamenlijk met haar overgevlogen vriend Lucas onszelf verwend met een heerlijk etentje inclusief een bijpassende fles wijn.

Ook heb ik Danny, een Belg met hoed, getroffen die verrast was door zijn hele familie, zijn vrouw en de beide dochters met haar vrienden waren overgekomen naar Santiago om hem te verwelkomen op zijn gesponsorde tocht ‘Via De La Plata’ (MS Vlaanderen 1000 km voor MS Danny van Gucht home lotgenoten portret).

Morgen kwart over negen opde trein en om 21.00 uur aan de Franse grens ( voor € 38,35 dik 1000 km reizen!). Dus morgen vanuit Frankrijk de ervaringen met de Spaanse renfe.

Een schot in de roos

Werkelijk onbeschrijfelijk, de beleving van het einde (van de wereld) zoals ik vandaag heb mogen ervaren. Om te beginnen was de tocht naar Finisterre van de eerste tot de laatste meter adembenemend als het gaat om natuurschoon en vergezichten.

De afstand van 36 km is nauwelijks een handicap wanneer de natuur zich onder een stralende zon met een bijzondere aangename temperatuur zich zo geweldig manifesteert als vandaag. De meters hoge brem en prachtige paarse hei die zich vrijwel de gehele dag aandiende met op de achtergrond de Atlantische Oceaan die het plaatje compleet maakte was het een compleet feest.

Theun, die de laatste dagen met mij opliep had gisteren problemen met een doorgezakte voet wat hem behoorlijk last bezorgde. Daarom hadden wij besloten om de gehele camino niet te laten mislukken door onverantwoord verder te lopen en in plaats hiervan Theun de eerste 20 km met de taxi te gaan zodat zijn afstand beperkt zou blijven tot maximaal 16 km. Bovendien kon hij dan kwartier maken voor de komende nacht wat slapen betreft.

In tegenstelling tot twee jaar geleden was het zicht op cabo Finisterre vandaag prachtig met geen enkel wolkje aan de lucht. Een geweldig uitzicht vanaf de vuurtoren maar ook de weg daarheen stond gerand voor een super vergezicht.

Het bereiken van het uiterste westers puntje van Spanje deed mij emotioneel meer als ik verwacht had. Uiteindelijk was dit het echte einde van de voettocht die bijna 7 weken onafgebroken had geduurd en waarbij ik meer als 1100 km heb afgelegd in dikwijls primitieve omstandigheden zoals een pelgrim betaamd.

Gesteund door een breed thuisfront die op de juiste momenten doormidden van opbeurende en bemoedigende reacties injecties wisten te geven om altijd de handdoek vast te kunnen blijven houden en niet in de bekende ring te hoeven te gooien, ook bij mindere momenten. Mijn dank hiervoor (ook onze Tars).

Morgen ga ik terug naar Santiago, met de bus. Ook zal ik mij morgen beraden hoe en wanneer er koers gezet wordt richting Holland. Hierover bericht ik morgen meer.

Wordt weer vervolgd !!

Finisterre is anders

Vandaag 34 km gelopen om morgen de kroon op het werk te kunnen zetten. 32 km resten er dan nog om daadwerkelijk te stoppen na 1100 km. Toen ik vanmorgen vertrok was de weg nat en dreigde het te gaan regenen maar gelukkig bleef dat uit. Zelfs de zon liet zich in de loop van de middag zien zodat het aangenaam wandelweer werd.

Over het algemeen ging de tocht door een gebied dat wel Hollands leek. De boeren waren opvallend actief met gras maaien, maar ook ploegen en schijf eggen met groot en zwaar modern materieel was op meerdere plaatsen waarneembaar. Duidelijk was ook dat de mestregels niet dezelfde waren als in Nederland. Men kent b.v. geen directe onderwerkplicht of injectering zodat het hier en daar stonk zoals dat bij ons jaren terug het geval was. Kortom men reed maar af en aan met tonnen mest om deze achtereenvolgens te dumpen op het land.  Op veel akkers had men de eerste snee geoogst, door te hooien of te kuilen, om daarna onder te werken, inclusief mest, en maïs te zaaien.

Veel zwartbont vee in moderne grote stallen. Ook hier blijven de meeste koeien op stal wat vergelijkbaar is met Nederland. Vannacht verblijf ik in een nieuwe alberge in Olveiroa-Dumbria. Morgen ga ik voor de laatste etappe naar Finnestera om mijn camino in stijl af te sluiten. De weersverwachting is super zodat ik er van uit mag gaan dat ik het beter ga treffen als twee jaar geleden toen het regende en mistig was. Morgen meer.

‘Weer verder’ is vreemd.

De reis voortzetten nadat Santiago bereikt is voelt in eerste instantie vreemd aan, deels is voor je gevoel de tocht volbracht. Mede ingegeven door de vele fijne reacties op allerlei fronten. Zeker ook na de eerste rustdag, gisteren, na mijn vertrek.

Vanuit het klein Semenarie, tegenwoordig een pelgrimsherberg, vanmorgen om precies 7 uur enigszins onwennig vertrokken, voor de verlengde camino naar Finisterre ( einde van de wereld) om de gemaakte pelgrimsvoettocht in stijl af te sluiten. In vroeger jaren was men in de veronderstelling dat daar de wereld ophield en overging in de zee, en uiteindelijk daarachter niets. De oude traditie is om daar, waar de Heilige Jacobus (broer van Johannes) aangespoeld is in een stenen boot, de stinkende bezwete kleding van de Pelgrims op het strand te verbranden.

De tocht van vandaag ging geheel in stijl via het plein voor de Kathedraal langs de stad uit. Door de Galisiche bossen met hoofdzakelijk eucalyptus bossen richting het uiterlijke westelijke puntje van Spanje onder een half bewolkte hemel. Opvallend waren de kapitale woonhuizen in het buitengebied waar ik langs kwam. Het tegenover gestelde van de vele armlastige streken zoals ik de laatste 6 weken gewend was.

Ook de alberge waar ik gestopt ben, in Negreira is van een ander kaliber dan wat ik gewend was, evenals de prijs. De laatste 2 weken sliep ik voor € 5,- per nacht en nu betaal ik € 12,-, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat een en ander wel meer luxe en service bied.

Om Finisterre te bereiken denk ik drie of vier dagen nodig te hebben en wat betreft het weer, de vooruitzichten voor morgen en overmorgen zijn positief zodat ik mag verwachten dat deze missie meer zal brengen als twee jaar geleden toen ik werkelijk niets gezien had vanwege mist en regen. Maar zoals gebruikelijk, hierover bericht ik ter zijnerzijds meer. Wordt vervolgd !

Een dag Santiago wel voldoende

Door vanmorgen te blijven liggen en te wachten tot het overgrote deel van de pelgrims vertrokken waren uit het voormalige Semenarie, wat nu dienst doet als onderkomen voor pelgrims, was het een vreemde start van de (zon)dag.

Uitgebreid gedoucht en daarna ontbeten, met de inmiddels gewoonte getrouw muesli met melk, was het tegen tienen toen wij (Teun en ik) richting de binnenstad togen, waar het al een drukte van vanjewelste was overwegend binnen lopende pelgrims. Het was leuk om al deze mensen, die van alle kanten kwamen, de meeste onwennig, andere geëmotioneerd en onder de indruk, dat het doel Santiago bereikt was. Wij waren extra attent of er misschien pelgrims tussen liepen die wij de afgelopen 6 weken ontmoet hadden of zelfs enkele dagen mee opgelopen. Ondanks er tientallen voorbij kwamen waren er verschillende bekenden bij wat warme en intense ontmoetingen tot gevolg had. Onder het genot  van een kop koffie realiseer je je dan, dat het ook vele  nationaliteiten zijn waar dat je in die afgelopen 6 weken contact hebt gehad eigenlijk lief en leed gedeeld. Ook kwamen Henk en Lida binnen waarvan ik dacht dat ze voor mij zouden lopen. Kortom verrassingen over en weer.

Wat mij enorm verrast heeft is de drukte die er heerste op de camino France, volgens de verhalen was het werkelijk file lopen en komen daar 250 tot 300 pelgrims per dag langs. Wij waren, op de Via de la Plata, tussen 20 en 30 pelgrims per dag gewend wat een wezenlijk verschil is.

Om 12 uur was de gebruikelijke Pelgrims mis met een propvolle Kathedraal.
Om 11 uur hadden wij onze intrek al genomen om niets te missen van o.a. het slingerende wierooksvat en de geweldige samenzang van honderden mensen. Een ritueel wat men als pelgrim niet mag missen.

Vanmiddag hebben wij nog de oude binnenstad bekeken wat mooi en gezellig was, mede door de vele straatmuzikanten, maar na zo’n lange stille wandeltocht ervaren wij het ook best wel vermoeiend, en zijn daarom ook weer blij om morgen onze vertrouwde rugzak weer op te doen en voor dag en dauw richting Finisterre te gaan.

De tocht ‘Via De La Plata’ is volbracht. Het volgende doel (Finisterre) wil ik plaatsen onder de noemer afbouwen en vast inleven op de normale alle dag, samen met mijn gezin, familie, vrienden en kennissen.

Morgenvroeg vertrek ik uit het drukke Santiago, en zal ik het blijven herinneren als een einde aan een prachtige camino. Het mag duidelijk zijn dat de belevenissen van de komende dagen ook aan het papier toevertrouwd zullen wordende eigen woorden, wordt vervolgd !!

Ineens zie ik Santiago liggen

Bijtijds vertrokken want wij wilde immers vroeg in Santiago zijn om de gebruikelijke plichtplegingen te vervullen. Waarvan zonder twijfel het ophalen van de Compostella, een soort erkenningsbewijs voor het volbrengen van de tocht. Men verstrekt deze niet zonder slag of stoot maar na een grondige controle of de afstand wel is afgelegd en of de afstanden, welk men afleid van de vergaarde stempels, aannemelijk en uitvoerbaar zijn.

De laatste etappe ging hoofdzakelijk door de Gallische bossen over licht geaccidenteerd terrein, zodat dit ook geen spectaculaire plaatjes opleverde. Behalve het bovenaanzicht van Santiago dat, nadat ik op een hoge bergkam aankwam,  een verrassend en herkenbaar beeld liet zien.

Een bijzondere rare gewaarwording, bij het zien van Santiago, was de vrijwel automatische gedachten aan thuis wat boven kwam drijven, ik schaar hem onder onbewust opwekkende heimwee dat te verklaren is met ‘het einde is in zicht’. Een soort overval waarop ik totaal niet gerekend had maar wel verklaarbaar is na zes weken onder sobere omstandigheden iedere dag opnieuw een aanzienlijke afstand lopen met het nodige klouterwerk, je eigen potje verzorgen, je eigen wasje doen en vooral optimale aandacht aan lijf (voeten) en leden.

rrVanmiddag ben ik Santiago in geweest en ook de kathedraal  bezocht wat overigens niet zo’n grote indruk maakte als de vorige keren toen ik de stad van Jacobes bezocht. Ik heb achtereenvolgens mijn boodschappen gedaan voor vanavond en morgen, zodat het bezoek aan de mis (morgen om 12 uur) voorlopig de enige verplichting voor morgen is.
Mijn voornemen is om morgen verder mijn eerste rustdag in te plannen sinds mijn vertrek op 10 april.

 

 

Maandag gaat de tocht weer verder naar Fisterre (het einde van de wereld) 90 km verder. Of ik hierna nog naar Muxia loop (30 km) is op dit moment nog onduidelijk en hangt af van de omstandigheden, maar hierover zal ik jullie berichten. Wordt vervolgd !!!

Vandaag ideaal wandelweer

Ondanks de weersverwachtingen niet optimaal waren en het vanmorgen een dreigende lucht was, is het weer meegevallen en was het zelfs ideaal wandelweer.

Over het algemeen liep ik door de bossen van Galicië veelal in de schaduw en heel sporadisch langs een weiland waarvan in veel gevallen het gras gemaaid of zelfs al gehooid was. Halverwegen een kop koffie en direct na de middag in laatste alberge voor Santiago.

In tegenstelling tot de eerste weken verloopt de camino steeds relexter. Niemand maakt zich zorgen dat hij geen slaapplaats vind, de hele middag tot in de avond komen pelgrims binnen. Er heerst een soort familiegevoel op alle gebied. Men proeft een soort van caminoverzadiging vlak voor het einddoel.

Na zes weken lopen met mijn zelf gemaakte stok met daarin verschillende versierselen aangebracht door onder andere de namen van mijn dierbare er in te kerven mag ik concluderen dat het een succes blijkt te zijn. Niet alleen de stok als hulpmiddel maar ook de grote belangstelling die er voor is onderweg door pelgrims, in bar’s en eigenlijk op alle plaatsen waar ik kom. Bovendien is het een makkelijk voorwerp om een gesprek te openen, onwillekeurig op elk moment van de dag met iedereen welke nationaliteit dan ook. Ik durf zelfs te beweren dat hij gedurende de tocht mijn beste vriend is geworden. Met een oogopslag heb ik alles, wat thuis betreft, in beeld  en op momenten dat het wat moeizamer gaat geeft het weer de motivatie om verder te gaan.

De rugzak is ook een attribuut dat na verloop van tijd niet weg te denken is. Niet alleen iedereen heeft er een maar hij valt duidelijk onder noemer van ‘eerste levensbehoefte’ alles heeft zijn eigen plekje in en op de zak, kleding, eten, drinken,  reispapieren enz. Als er gestopt wordt gaat hij als eerste af,en andersom wanneer men weer opstapt is het de rugzak die als eerste weer omgedaan wordt. Je houding wordt er zelfs automatisch op aangepast om bij een constante extra 12 kg op je rug de juiste balans te verkrijgen.

De laatste alberge voor Santiago voor mij, ligt op 17 km, hiervoor is bewust gekozen omdat ik morgen op tijd en fit aan wil komen zodat ik morgenmiddag nog een bezoek kan brengen aan de Kathedraal. Ik ga daarna ook pas beslissen of ik doorloop naar Finesterre wat minimaal 3 dagen in beslag zal nemen ( 100 km). Morgen meer, morgen komt er weer een dag, morgen wordt het vervolger !!