Heerlijk geslapen in mijn echte bed, overigens de plaatselijke alberge was zeer slecht volgens enkele pelgrims, dus een goede keuze geweest om te kiezen voor een hostal.
Ook het eten van gisterenavond mag geslaagd worden genoemd, ik had voor de eerste keer sinds het vertrek van Marius iemand getroffen die Nederlands sprak, een jonge dame uit Amsterdam die was gestart in Salamanca met haar moeder maar die al na drie dagen huiswaarts moest omdat ze knieproblemen had. Wij hadden samen de tafel (en wijn) gedeeld wat goed bevallen was. Vanmorgen heb ik haar niet meer gezien, ze vertelde mij n.l. dat ze nooit voor 10 uur aanliep, ik heb er dan al de nodige kilometers opzitten dus om samen op te lopen was geen optie.

Al vanaf de eerste meters was het duidelijk dat het geen gemakkelijke dag zou worden. De benen voelden zwaar aan mijn linkerheup deed pijn een euvel waar ik normaal doorheen loop behalve vandaag. Pelgrims waar ik normaal mee opliep of zelfs voorbij liep kon ik vandaag niet bijhouden. Zaak is dan om je eigen verantwoorde tempo te houden welk af en toe frustrerend werkt.

Gelukkig werkte het weer mee, omdat het vrijwel windstil en droog was tot ik in de alberge ‘Anita’ in Santa Croya De Tera aankwam na 21 km. Daar herkende men mij direct en noemde mij zelfs met de voornaam. Na enige ondervraging en onderzoek bleek dat ze van bijna alle pelgrims een foto maken (in dit geval met fiets) met daarbij de voornaam wat het wel speciaal maakt.

Betreft het landschap was vandaag niet spectaculair alleen dat wij bij tijd en wijlen in de overgang zitten van heuvels naar bergen. Opmerkelijk zijn de vele korianders die tussen de sporadische steeneiken de bodem geheel bedekken, nog net in de knop en vermoedelijk binnen twee weken volop in bloei. Een ander opvallend fenomeen zijn de ondergrondse woningen welke te herkennen zijn aan de deur in een hoop grond met een of meerdere schoorstenen op de berg, ook volledige kippen- en varkenshokken zijn ondergronds gebouwd.

Santa Marta De Tera, welk hier maar 500 meter vandaan ligt staat een heel mooi Romaanse kerk uit de 13e eeuw. In het achterportaal staat het oudst bekende beeldje van  Jacobus ( Santiago Peregrino ) uit het jaar 1127. Het kerkje bezit ook een schitterend kapiteel. Twee engelen houden een mandorla omhoog waarin zich een ziel, voorgesteld door een menselijke gedaante bevindt. Door een klein rond venster in de oostelijke wand schijnt op de drie dagen voor en na 21 maart en 22 september (dan zijn de dag en de nacht even lang) de zon (zo die er is) door dat venster en verlicht achtereenvolgens de linker engel, het gehele kapiteel om via de rechter engel weer te verdwijnen. Hetzelfde ‘lichtwonder’ is te zien in San Juan de Ortega, alleen was deze al veel langer bekend.

Op dit moment regend het buiten en zit ik voor de afwisseling aan de ferme pot bier mijn verslag weg te werken en ga monstrans richten op de dag van morgen.

Met een strak heldere blauwe hemel met enkel wat sinaasappelsap in mijn maag vertrokken naar het volgende dorpje met het plan om daar koffie met iets te nuttigen. Maar helaas in Spanje hebben ze schijnbaar ook zondag en waren de bars nog gesloten om 8 uur zodat ik pas na 28 km mijn gewenste bakske kon kopen met een soort omelet. Gelukkig had ik nog wat repen en water zodat ik niet om hoefde te vallen van de honger. Niettemin na zo’n kleine zes uur smaakt dat des te beter.

Toen ik goed en wel op pad was zag ik links van mij de volle maan prachtig afgetekend langzaam achter de horizon verdwijnen terwijl de zon zich rechts aan melden door een zilveren randje over de contouren van de bergen kilometers verderop. Onbewust betrapte ik mij erop dat ik met een uitstekend humeur liep te zingen over de opgesteven rode klei, omdat het al de hele nacht droog was geweest. Waarschijnlijk is de combinatie van beide er de oorzaak van geweest van deze muzikale uitspatting. Overigens niks of niemand zag ik of kwam ik tegen, kortom niemand kon zich ook niet storen aan mijn zangtalenten.

De simpele alberge van Riego del Camino had een capaciteit om 24 pelgrims onderdak te verschaffen maar 2 Spanjaarden en ik waren de enige gasten. Overigens was in het dorpje helemaal niets te beleven, er was niet eens een mogelijkheid om wat te etensresten wij met z’n drieën maar wat geïmproviseerd hadden door brood met vis (uit blik) met een glas wijn het diner vormde. Half negen gingen wij naar bed in de vochtige oude herberg, ik was blij dat het 6 uur was om weer aanstalten te kunnen maken om te vertrekken.

De tocht van vandaag was afwissend met in het begin het weidse vergezicht met over het algemeen iets kleinere percelen dan de voorbije dagen wat toch wat lieflijker aandeed, het lappendeken effect vrij vertaald. Ook werd het aanzicht steeds meer onderbroken met braakliggende stukken grond waarop een soort hei en bijtgrage groeide.
Toen ik de rivier ‘Rio Esta’ overstak over een oude Romeinse brug moest er nog hevig geklauterd worden over rotsblokken en bij tijd en wijle vrijwel recht omhoog. Ik denk zelfs dat er mensen zijn die dit niet zullen durven over die smalle bergpaadjes langs meters diepe afgrond te lopen, en dan ook nog met bepakking.

Via Faramontos De Tabara heb ik op 34 km een hostal betrokken wat ook eens lekker is. Na dik 600 km een eigen kamer, geen stapelbed, witte lakens, echte handdoeken is na een kleine maand een waar feest vandaar deze (eigen) verwennerij.

Morgen richting Santa Croya De Tera of misschien wel verder afhankelijk van het moment. Wordt vervolgt !

Gisterenavond nog een fikse avondwandeling gemaakt door het zeer mooie Zamora. Het is niet te geloven hoeveel kerken en kapellen dat deze stadheeft en de ene nog mooier dan de andere, de rijkdom straalt eraf, bladgoud , beelden, wandkleden, gebouwen van eeuwen oud, prachtig onderhouden en gerestaureerd. Ook het straatwerk door de gehele stad is van uitzonderlijke klasse, alles van natuursteen en in de specie. Voor mij de mooiste stad van Spanje !

Vanmorgen vanaf half zeven stond in de keuken van de alberge het ontbijt klaar voor de vertrekkende pelgrims, weliswaar op zijn Spaans maar wel uitgebreid. Zo kon het gebeuren dat ik al om 10 voor zeven aanliep. In regenkleding want het miezerde en de lucht beloofde niet veel goeds. Toch viel het mee met de regen zodat ik besloot om bij de eerste koffiepauze op 19 km, in Monta Martha, de regenbroek maar uit te doen. Maar het was als de goden verzoeken, want binnen 1 km stortregende het pijpenstelen. Eigenwijs bleef ik doorstappen met als resultaat een kletsnatte korte broek. Ook werd de weg op plaatsen moeilijk begaanbaar omdat de oker-bruine vette klei het loopgedeelte glibberig maakte en de schoenen enorm aanlaaide.

Het open heuvelachtige landbouwgebied veranderde eveneens hoe verder ik Zamora achter mij liet. Het werd wat ruiger en er verschenen steeds vaker braakliggende gronden waar alleen gras en stuiken groeide met af en toe een boom. Herhaalde malen constateerde ik weer kuddes schapen inclusief herder(s). Ter hoogte van Fontanillas De Castro kwam ik langs de ruïnes van kasteel van Castrorafe, met een afmeting van enkele hectares en overblijvende muren van wel 5 meter dik. Over degelijk gesproken!

De conditie is goed te noemen al dat er s’ avonds wel enige lijntjes te bespeuren zijn, maar ‘s morgens als ik wakker wordt zijn deze dan weer te verwaarlozen. Ik ga er in ieder geval vanuit dat dit er bij hoort.

Vandaag was de tocht aangemerkt met moeilijkheidsgraad hoog morgen staat gemiddeld op papier. Morgen moet ik in Granja De Moreruela ook beslissen, rechtdoor over Astorga (camino France) of linksaf over Orense de zogenaamde Camino  Sanabres . Ik kies voor de mooiste en moeilijkste namelijk over Orense.

Op papier wordt de etappe naar Tabara van morgen 34 km lang, hoe het weer is zien wij morgen wordt vervolgd!!!

Vannacht de kamer van de alberge met 3 Canadezen, 2 vrouwen en 1 man, gedeeld het was verder heerlijk rustig zodat ik mag terug kijken op een goede nachtrust. Het is vandaag een zware tocht geworden wat veroorzaakt is en wordt door de vele regenval in dit gedeelte van Spanje.

Al vanaf de eerste minuut bij het vertrek de regenbroek aangetrokken wat achteraf een goede keuze bleek te zijn, want toen ik na 34 km, om 2 uur in Zamora aankwam zat ik tot boven mijn knieën onder de blubber. Juist deze modder maakte de tocht bijzonder zwaar. De gehele weg (zo’n 80 %) ging over grindpaden met daarop een laagje vette klei. Je moet je voorstellen dat men bij iedere stap wegschuift en de schoenen zijn eens zo zwaar door aangekoekte klei. Eenieder die bij deze herberg is gestopt heeft het erover.

Vanuit het dorp ging de camino al vrij snel door een singel van bos met rechts het spoor en links keek men uit op uitgestrekte landbouwgronden waarvan de meesten zaaiklaar lagen (wel erg nat) afgewisseld door granen en koolzaad die volop in bloei stond wat het geheel erg fleurig maakte. Opvallend waren ook de vele grote roterende regeninstalaties tot een straal van 400 mtr dus een middellijn van 800 mtr reikwijdte.  Op ongeveer 12 km werd ik boven op de bergketen verrast door een enorm wijds uitzicht en zag ik zelfs Zamora al vaag liggen in het dal op 22 km.

In de alberge waarin ik nu vertoef heb ik 2 jaar geleden ook geslapen en behoord ongetwijfeld tot de mooiste tot nu to evenals de gastvrije en gemoedelijke ontvangst, en dan te bedenken dat ook deze alberge qua kosten onder Donatievo (vrijwillige bijdrage) valt.

Zamora heeft voor mij een bijzondere herinnering, twee jaar geleden was ik hier op 30 mei (een datum die altijd gegrift zal blijven) en had ik van de Bisschop een stempel ontvangen. Vele zullen begrijpen dat dit erg veel voor mij betekende. Vanavond ga ik de stad bezoeken met zijn prachtige Kathedraal met zijn Byzantijnse koepel welke gebouwd is in 1151. Met zijn waardevolle collectie Vlaamse wandtapijten. Op de prachtige Plaza Mayor met zijn oude stadhuis (1504) en de kerk van San Juan de Puerta Nueva met zijn schitterend roosvenster ga ik een restaurant zoeken om de accu weer op te laden (met eten) voor de dag van morgen.

Voor de komende twee dagen wil ik wat afstand betreft enigsinds matige zodat mijn gestel even wat meer rust krijgt. Volgens de boeken is de moeilijkheidsgraad HOOG !
Morgen meer, want het wordt vervolgd!

Salamanca heeft mij wederom in positieve zin verbaasd. Wat een geweldige stad ! Prachtige gebouwen welke allemaal hun eigenheid hebben, architectuur zoals men nergens ziet. Opvallend daarbij dat het over het algemeen zeer solide bouwwerken zijn welleswaar oud maar ze gaan ook nog honderden jaren mee. Of het de straten, kathedraal, universiteit, gemeentehuis of de Plaza Mayor betreft het is allemaal zeer de moeite waard. Kortom een uitnodigende stad wat de moeite zeker waard is om er een weekje te vertoeven. Ook de vele terrasjes en winkels zorgen voor een aparte sfeer. Meer dan 30.000 studenten die in Salamanca studeren zorgen voor leven in de brouwerij.

Om zes uur uit bed, zelf mijn ontbijt gemaakt en om kwart voor zeven aangelopen, in korte broek met regenjas, want het motregende. Meer dan een uur moest ik lopen om buiten de stad te komen (5 à 6 km). Hierna kwam ik in een landbouwgebied wat ik doorkruiste over heuvelachtige grindwegen die wel steeds parallel liepen met de N 630. Al weldra regende het zo hard dat ik toch maar besloot om de regenbroek aan te trekken. Na 15 km heb ik koffie gedronken in een bar en heb ik mijn regenbroek ook maar weer uitgetrokken. Op 25 km werd het landschap beduidend ruwer zodat de elle lange korenvelden onderbroken werden door bossen van steeneiken met veel jonge begroeing eronder.

Het lopen werd op slag ook een stuk zwaarder om dat mijn schoenen aanaarden met rode vette klei welke aangebracht was op de nieuw aangelegde camino langs de nieuwe autobaan. Mijn schoenen werden 1 kg per stuk zwaarder wat niet in de koude kleren gaat zitten bult op bult af.

Na 36 km ben uiteindelijk aangeland in de provincie Zamora in het plaatsje ‘El Cubo De La Tierra Del Vino’ in een alberge waardat ik werd verwelkomt met een warm onthaal in de vorm van een zelf gestookte borrel die op citroen leek met een hoog alcohol percentage!

Inmiddels heb mij opgefrist mijn bedje in orde gebracht en zit ik met een fles wijn langs mij het verslag uit te werken. Voor vanavond is het nog een verrassing wat ik eet omdat ik mij aangemeld heb voor het ‘Menu de Pellegrino’ in het plaatselijke restaurant. Het zal mij benieuwen maar daarover morgen meer !!

Vandaag de laatste etappe samen gelopen, vrijwel direct na aankomst in Salamanca is Marius, begeleid door een Duitse pelgrim, met de trein afgereisd naar Madrid. De bedoeling is dat hij vrijdag terug vliegt naar Nederland.

Het was vandaag een relatief korte etappe van 20 km, beide waren en zijn wij overmand met verschillende gevoelens. Marius gespannen, of dat de reis wel naar wens zou gaan verlopen maar ook blij dat hij zijn geliefden en dierbare zou gaan treffen binnen een paar dagen waar hij enorm naar uitkeek. En ik een bepaalde mate van teleurstelling omdat ik de komende 600 km zonder vaste maat en alleen verder moet. Ook al weet ik ‘op de camino ben je nooit alleen’ maar toch, het zal wennen zijn en ik heb mij voorgenomen om hem af te maken, dus voorlopig ga ik ervoor.

Kwart voor 7 was het toen wij vertrokken en, in tegenstelling met de laatste dagen, leek het weer veelbelovend en had het extra glas wijn, dat wij gisterenavond op ons afscheid gedronken hadden, geen lastige sporen achtergelaten en zagen wij de zon tijdens de tocht verreizen wat altijd weer wonderlijke plaatjes opleverde zeker in de bergen. Het eerste gedeelte ging weer door grote weilanden waar wij weer verschillende keren door de ijzeren poorten gingen die wij zelf moesten openen en dicht maken. Langzaam ging het landschap over in hoofdzakelijk granen dus akkerbouw met acceptabele gewassen. Op 13 km zagen wij de stad Salamanca al liggen en na twee en een half uur liepen wij een geweldig levende drukke stad binnen over een erg saai laatste stuk.

De herberg is vlak langs de kathedraal dus in de binnenstad welke ik zo meteen ga bekijken. Op dit moment zit ik in een bar die vol met jongelui (studenten)  het verslag te tikken op mijn i-phone en ga hem zo meteen voor de eerste keer proberen te versturen.
Marius heeft natuurlijk terecht zijn i-pad meegenomen ook al had hij aangeboden hem met liefde en plezier beschikbaar te willen stellen voor mijn verdere reis.

Morgen wordt de reis voortgezet en natuurlijk mijn bevindingen gerapporteerd.

Wordt vervolgd !!

Na een lange rustige nachtrust werden wij vanmorgen verrast met een vrijwel onbewolkte hemel wat wij niet meer gewend waren de laatste tijd. Dit was ook mede de reden waarom wij al voor 7 uur in de schemer aanliepen weliswaar was alles wit van de nachtvorst maar dat kon de pret niet drukken het was immers droog en wij konden ruimschoots genieten van de opkomende zon in een groots en uitgestrekt landschap.

Af en toe een schaapherder op de route en over het algemeen vleeskoeien in de onvoorstelbare grote weides. Niet in te schatten hoeveel ha deze weiden waren. Wel konden wij de beesten tellen die in zo’n wei liepen en dat waren koppels van meer dan 200 koeien. De koeien zijn in heel Spanje niet onthoornd en de stieren lopen er evenals de kalveren er tussen, kortom de natuur kan hier volledig zijn gang gaan in tegenstelling tot in Nederland.

Vandaag kwamen wij ook langs grote boerderijen, sommigen hadden ook grote aantallen zwarte varkens lopen zoals in Extremadura. Over het algemeen liepen wij over licht golvend terrein over zandwegen een uitzondering was de Pico de la Duenadie wij via stenige paden in een zware klim moesten beklimmen tot een hoogte van 1140 meter wat tevens het hoogste punt was van de gehele Via De La Plata. Don Blas is bezig hier een grote kruisweg te maken door er grote kruizen te plaatsen. Op het hoogste punt vonden wij, omgeven door moderne windmolens, het laatste kruis, een soort Cruz de Ferro met het kruis van Santiago als bekroning. Na de afdaling was de weg weer een stuk makkelijker en voert door weilanden en andersoortig grasland over de brug over Arroyo de los Mendigos.

Uiteindelijk zijn wij na 34 km gestopt in het kleine plaatsje Morille en hebben daar een herberg betrokken waar men 6 bedden heeft. Een Nederlander een Belg en twee Duitsers en wij met z’n tweeën zijn voor een nacht de bewoners.

Direct en indirect bereiken ons sms-jes als “misschien een toelichting publiceren waarom Marius tijdelijk gestopt is? Zal verwacht ik nog wat vragen oproepen”. En “Pap, je moet eigenlijk even duidelijk op jullie site vermelden waarom Marius is gestopt. Iedereen is vol vraagtekens. Snap je? Loop je alleen of met Suzan of met anderen ?”. Om duidelijk te zijn, Marius heeft vanaf het begin met de gedachte gespeeld om eerder (Salamanca) uit te stappen, wat niet wil zeggen dat hij het niet naar zijn zin heeft, ook het tempo of de afstanden zijn geen reden om dit te besluiten. Het slapen en vertoeven in alberges gaat na een vrij moeizame en stroeve start steeds beter na een gewenningsperiode. De kleine ongemakken, onder de noemer van blessures, is getackeld door een goede en zorgvuldige verzorging. Hij is van mening dat hij even naar huis moet en in het najaar zijn tocht af moet maken. Hij zal dat dan doen zonder i-pad en een eenvoudige camera. Mogelijk was dit onbewust een zorg om deze onder alle omstandigheden bij zich te hebben, b.v bij het oversteken van rivieren en het beklimmen van bergen, maar ook de momenten dat men deze spullen onbeheerd achter moet laten in refugio’s en algerges?

Het is een weloverwogen beslissing die ik respecteer, en wanneer zo’n beslissing daadwerkelijk genomen is kan men om verschillende reden hierop moeilijk terug komen.
Hopelijk zijn met deze uitleg de gestelde vragen naar tevredenheid beantwoord.

Morgen zal het onze laatste dag samen zijn waarmee wij beide moeite hebben omdat wij drie weken op een voortreffelijke wijze met elkaar opgetrokken hebben en de banden alleen maar versterkt zijn als het gaat om wederzijds respect. Maar ook de mogelijke tekortkomingen werden op een juiste wijze tegemoet getreden door altijd de open dialoog in stand te houden, overigens hierover hadden wij goede afspraken gemaakt (dus kon dit ook niet mislukken).

Morgen verder, morgen naar Salamanca. Wordt vervolgd !!!

Gisterenmiddag heeft Marius aangegeven dat hij goed afgewogen in de loop van de dag besloten had zijn camino te onderbreken en wel in Salamanca, waar dan 500 km zullen zijn voltooid van de Route De La Plata. Een beslissing die hij met pijn in zijn hart heeft genomen maar met begrijpelijke redenen. Hij zal de rest van zijn te lopen camino zo snel mogelijk weer oppakken om de prachtige uitdaging welk hij tot op de dag van vandaag zo ook ervaart af te maken.

In onze voorbereidingen hadden wij over een scenario, zoals zich nu voordoet, ruim aan de orde gehad en besproken, zodat daarbij het besluit van Johannes niet moeilijk was namelijk “de tocht afmaken”, wat niet wegneemt dat deze het betreurd maar kan en wil respecteren bovendien zich gesterkt voelt door de gemeende vriendschap met Marius die in onze gesprekken, met nadruk de laatste dagen, boven kwam drijven.

Vanmorgen goed gemutst en met droog weer vertrokken al was het voor de middag bewolkt en kregen wij op 10 uur te maken met een echte hagelbui (in Spanje) maar gelukkig kwam daarna al spoedig de zon door.

Direct het dorpje uit liepen wij het eerste stuk over asfalt maar al gauw werden wij hiervan afgeleid en waren het hoofdzakelijk de bekende grindpaden. Af en toe moesten wij met kunst en vliegwerk een rivier (sloot) oversteken wat ook vandaag weer gelukt is zonder natte voeten te krijgen.

De omgeving die wij voorgeschoteld kregen veranderde. De vele gestapelde muurtjes die de weilanden markeerde werden talrijker een bewijs dat de weien kleiner werden wat op die manier aangaf dat er meer gras kwam dus vruchtbare gronden. Het bleef wel allemaal veeteelt omdat er in het landschap te veel rotsblokken en lava-achtige schollen waren wat inhoud dat de grond daarom niet te bewerken is voor andere doeleinden.
Voor de eerste keer slingerde de weg, van pakweg 4 meter, waarover wij liepen door het landschap. Met aan weerszijde de muurtjes, met de zon die zich steeds vaker liet zien gaf dat een bijzonder mooi contrast.

Opvallend waren ook de knotwilgen die best wel talrijk waren en die wij nog niet eerder gezien hadden wat eveneens de bevestiging was dat de extreme droogte tot het verleden is gaan behoren.

De grootste verrassing vandaag toen wij rond 1 uur in Fuenterroble De Sal Vattierra aankwamen bij de herberg van Joze M. Blas Rodriguez Boyero, oftewel Don Blas, pastor en groot inwater van de Via De La Plata. Het parochiehuis herbergt een zeer gastvrije herberg met goede voorzieningen die worden gebruikt voor diverse doeleinden.
Het gehele complex straalt een speciale sfeer uit door de manier waarop het ge(ver)bouwd is in met stijl ingerichte slaapkamertjes onder verschillende thema’s en zelfs een medicatieruimte ergens achter op de werf.

Een slaapzaal met 20 personen met een houtkachel achterin, geeft ook een speciale indruk zeker met de geweldig mooie schilderijen aan de muur maar ook allerlei beelden en andere versierselen die op allerlei plaatsen aan de gevel. Ook gastvrijheid en een grote mate van zelfwerkzaamheid geeft direct het thuisgevoel, alles kan en mag zo lijkt het wel, de kasten puilen uit met etenswaren en iedereen pakt wat hem goed dunkt en voor deze geweldige service staat een Donativo tegenover.

Morgen verder, morgen 29 km (mits wij niet fout lopen) Wordt vervolgd !!!!

Niemand hebben wij getroffen in de alberge waar wij vannacht geslapen hadden, op twee pelgrims na die er ook vertoefde. Een Engelsman (de snurker die bij Marius lag gisteren) en een Duitser, maar deze hadden een bed ingenomen op de beneden verdieping en wij met z’n tweeen boven. Zodat wij terug kunnen zien op een lange en rustige nacht.

Gisterenavond zijn wij in een restaurant gaan eten, een volledig drie gangen menu voor € 9,-. Marius had vooraf twee cognacjes gehad (à 1,40) gewoon omdat hij hier zin in had. De wijn die bij het menu behoorde was goed en lekker zodat wij weer als Bourgondiërs genoten. Marius vis en Johannes vlees. Maar dat was ook nodig na die lange tocht onder erbarmelijke omstandigheden.

Bij het vertrek vanmorgen maakte wij ons wel wat zorgen of er wel een bar open zou zijn het was immers zondag! Maar gelukkig was er in het centrum een barretje open zodat wij ons gebruikelijke kopje koffie konden kopen.

In de regen zijn wij daarna om 8 uur aangelopen, hoofdzakelijk over verharde wegen. Op de bergen links en rechts van ons lag op de toppen volop sneeuw. Na 10 km doemde het stadje Banos De Montemayor op waar onze eerste tussenstop gepland was, broodje, koffie en pinnen waren hier onze belangrijkste activiteiten.
Toen wij weer verder trokken werden wij geconfronteerd met een ongeschonden originele oude Romeinse weg van 6 meter breed die vrij stijl omhoog liep ( 20 à 25 procent ). Het bleek een hele klus te zijn om deze te beklimmen maar meer dan de moeite waard zeker als je daarbij bedenkt dat de Romeinen in het begin van de jaartelling hier met hun hele hebben en houwen overheen trok. Het daarom ook bijna voor te stellen dat men dan met karren, kanonnen , munitie en ander waar hier overheen trok naar het westen om daar te vechten in de zogenaamde Reconquesta met in het achterhoofd dat men een grote kans liep om daarbij ook nog eens te sneuvelen.Wij doen de tocht over dezelfde weg nu vrijwillig met geavanceerd schoeisel zonder de bedoeling oorlog te moeten gaan voeren.

Boven aan de top passeerde wij eveneens de provincie grens en lieten wij de arme provincie Extremadura achter ons en liepen wij Castilla y Leon binnen. Het landschap veranderde in een meer vruchtbare streek met hoofdzakelijk veeteelt welk over het algemeen ook tot uiting kwam in bebouwingen in het buitengebied. Eveneens passeerde wij enkele dorpjes een teken dat het grote onbevolkte gebied tot het verleden behoorde.

Men zal zich mogelijk afvragen: hoe weten ze iedere dag die juiste afstanden zo overtuigend te melden, het antwoord is heel simpel, er zijn pelgrims die lopen op GPS en kunnen ‘s avonds alle gegevens uitdraaien zoals hoogte, afstand en gemiddelde snelheid. Het is dus voor ons niet moeilijk om deze afstanden op details te geven, het is maar even informeren bij de meelopers.

Na 23 km, aangeduid met de moeilijkheidsgraad “hoog”, zijn wij om 14.00 uur gestopt in La Calzada De Bejar in een knusse alberge met een capiciteit van 24 stapelbedden en waar in het dorp verder geen voorzieningen zijn, alleen een bar. Vanavond laten wij ons verrassen met wat de pot schaft in de alberge.

Morgen verder en eveneens met de moeilijkheidsgraad “hoog” met een totaal afstand van 21 km.

Wordt vervolgd !!!

Toen wij vanmorgen buiten keken was het droog maar bewolkt. Toen wij ons gebruikelijke kopje koffie met een geroosterd sneetje brood op hadden en gepakt en gezakt naar buiten stapte regende het pijpenstelen ! Wat gaan doen wij ermee, was de vraag, onze mening was eensluidend namelijk regenkleding aan en de hoes over de rugzakken en vertrekken.
Helena, onze gastvrouw, gaf ons haar laatste adviezen en met een ferme handdruk en een “Buen Camino” toewensend zwaaide zij ons uit. In het begin was het even zoeken om op de route te komen maar samen kwamen wij er in de stromende regen uit.

Na een kilometer kwamen wij een viertal Italianen tegen die het al opgaven, omdat hun regenkleding niet voldeed, durfde zij het niet aan de elle lange tocht die vandaag op het programma stond door te zetten. De landbouwweg waarop wij liepen was slecht te noemen met vele diepe plassen en het was uitkijken om niet uit te glijden in de kleiachtige blubber. Na 6 km kwamen wij in een natuurpark waarin ook weer meer de kolossale granietblokken zoals deze al meer op onze tocht te zien waren. Met enige fantasie was hier alles uit te halen, van stripfiguren tot van allerlei soorten dieren, wanneer men overal foto’s van zou maken zou onze tocht minimaal een jaar gaan duren vandaar dat wij dat hebben moeten beperken. Maar zoals ik eerder al had gemeld er zijn geweldige opnames gemaakt. Het landschap is hier ook beduidend groener men heeft de neiging om het te vergelijken met de Jura maar dan met steeneiken en kilometers lange gestapelde Keltische muurtjes welke weer te vergelijken zijn met Schotland.

Opvallend was wederom de vele bloemen en brem welke een prachtig effect had met de vele mosgroei op de stenen en vulkanische platen. Vrijwel de gehele tocht ging over grind en veepaden, in tegenstelling tot de asfalt gisteren. Door de aanhoudende regen van de laatste dagen hebben wij vandaag bij de rivieroversteken enkele keren moeten improviseren om met droge voeten aan de overkant te kunnen komen, in de meeste gevallen zochten wij dan een watervalletje en liepen dan over stapstenen. Onze inmiddels niet weg te denken wandelstokken waren daarbij een goed hulpmiddel. Leuk was vandaag eveneens de smalle veepaden die men vrijwel blindelings kon volgen. Heel sporadisch kwamen wij een schaapherder met een kudde schapen tegen op de route Via de La Plata die over het algemeen 20 à 30 meter breed is wat iedere keer fascinerend is om te zien.

Na 20 km van al dat schoons te hebben genoten kwamen wij op een gegeven moment op een smaller pas en zagen wij in de verte de Triomfboog bij de Ruies de Caparra, deze verlaten plaats was in de Romeinse periode een belangrijk stadje in de provincie Lusitania. Uit de Romeinse periode bleven zichtbaar bewaard de triomfboog, grondvesten van gebouwen en enkele resten van een brug ( gebouwd in de 1e eeuw ) over de Ambros rivier. Onder een weide zouden zich de resten van een theater en een basiliek bevinden.
Het meest imposante monument is de vierbogige triomfboog, een zgn. tretrapylon, het enige monument van die aard op het Iberisch Schiereiland. Deze boog is 9 meter hoog en eronder liep en loopt nu nog de Via De La Plata. Wij hebben zittend tegen deze boog onze lunch genuttigd op een moment dat het ook ophield met regenen.

Nog 20 km moest er daarna afgelegd worden om bij de volgende slaapgelegenheid mogelijk te kunnen overnachten. Weliswaar het eerste en het laatste gedeelte wederom door een prachtig natuurgebied. Eveneens moesten wij twee keer een rivier over zien te komen wat lukte zonder echt natte voeten te krijgen. 3 Km voor het eindpunt kwamen wij nog een groep Spanjaarden tegen die graag een foto wilde van een Hollandsche Pelgrim wat ik natuurlijk graag inwilligde (Marius liep op dat moment zo’n 100 meter voor). Men heeft op mijn verzoek toen ook nog een kiekje gemaakt met mijn toestel.

Uiteindelijk kwamen wij om kwart over vijf in het dorpje Al De Anueva Del Camino aan waar wij een bed hebben gearresteerd in de plaatselijke Municipal alberge en achtereenvolgens na ons opgefrist te hebben in een restaurant onszelf hebben laten verwennen met een heerlijk “menu de dia” zodat wij morgen na deze vermoeiende dag verder kunnen richting Santiago.

Wordt vervolgd !!!!!