Vanmorgen licht bewolkt maar de zon ging het winnen zodat ik om 9 uur al in mijn T shirt liep.  Het was vandaag werkelijk een feest om door het Spaanse land te lopen. 30 km onafgebroken door een natuurpark welk hoofdzakelijk gevormd werd door bergen die op hun beurt vergeven waren van witte, gele, blauwe en rose (hei) bloemen.

Bijna niet voor te stellen zo’n mooie natuur en ik kan nu al stellen dat alles van de laatste weken niet kan tippen aan de streek waar ik nu doorheen loop. In Extremadura moesten wij wel eens een riviertje oversteken maar hier tientallen zelfs moet ik af en toe met de rivier meelopen omdat het pad dit aangeeft en geen andere mogelijkheid is om verder te komen. Ook maken de wandelpaden over bergpaadjes de tocht veel leuker dan wanneer het steeds over grind en asfaltpaden gaat, zeker met links en rechts flinke hoogte verschillen.

Vandaag heb ik voor de eerste keer wilde zwijnen gezien in deze streek evenals enkele reeën. Voor de rest hoor je de hele dag watergeklater van allerlei kanten, opvallend daarbij is dat het geweldig schoon is omdat het al een dag niet meer regend. Op de toppen van de omliggende bergen ligt volop sneeuw die natuurlijk het vele smeltwater veroorzaakt.

Zojuist heb ik Henk en Lida uit Rosmalen weer getroffen deze had ik 10 dagen niet gezien en heb ze nu weer ingehaald. Vanavond gaan wij gezamenlijk eten en kunnen wij onze belevenissen nog eens uitwisselen. Het plan voor morgen is À Gudina ( 25 ), hier kom ik morgen op terug.

Al om zes uur was er volop bedrijvigheid in de mooie alberge in Rionegro del Puente met als uiteindelijk resultaat tien over half zeven vertrokken. Als eerste, maar weldra passeerde mij de twee Spanjaarden waarmee ik dagelijks stuivertje wissel en waarmee ik gisteren middag menu de dia genuttigd had.

Direct vanaf het begin was het genieten van de omgeving waar ik doorliep. Ik zou het eerste stuk willen omschrijven als steppen gras met tussendoor witte en gele brem. Jammer was dat men op de achtergrond steeds auto’s hoorde, maar zelden zag.

De streek Sanabriais voornamelijk een natuurreservaat van 22.000 ha groot, dat rondom het grootste natuurlijke meer (Lago de Sanabrina) van Spanje ligt. Op het meer wordt volop gevist, het is 3,5 km lang en2 km breed. Noordelijk van hier meer ligt de Siërra Cabrera met toppen tot 2000 meter welke bedekt zijn met sneeuw. Morgen zal ik daar nog dichter bijkomen als ik de Cordillera Cantabrica over ga. De Siërra Cabrera snijdt hier Galicië van centraal Spanje af.

Vandaag was het echt genieten zeker na 10 uur toen de zon zich liet zien, ik kwam door dorpjes waar werkelijk de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Vrijwel niemand lijkt er te wonen en de huizen zijn oud en bouwvallig. Zelden zie je iemand en voorzieningen zijn er helemaal niet. Wel viel het mij op dat de gestapelde muurtjes, zoals in Extremadura ook hier terug te vinden waren in het landschap. Vele kleine weitjes waren hiermee afgemaakt in het verleden, maar nu doet men er nergens iets meer mee en lijkt alles tot natuurgebied te zijn gebombardeerd.

Na 43 km wandelen stond mijn nieuwe bed in een alberge in Puebla de Sanabria.
Vandaag had ik er voor gekozen om op 28 km een menu de dia te nemen om daarna de laatste moeilijke 15 km met een volle tank af te kunnen maken wat uiteindelijk ook gelukt is.  Ik moet wel bekennen dat alles zeer begon te doen maar de voldoening was groot.
Voor mijn avondeten had ik het volgende klaargemaakt, tot hilariteit van menig pelgrim, een grote schaal met daarin: 2 sinaasappels, 2 appels en 2 bananen, dit alles gemarineerd in een halve fles wijn, en ik moet zeggen het was een succes. Als toetje 2 aardbeipuddinkjes en mijn avondlunch was compleet.

Wat ik nog even wil vermelden voor de geïnteresseerde, het stikt hier van de wilde zwijnen een fenomeen wat je bijna niet voor kunt stellen. Ook wordt er door verschillende bronnen vermeld dat er nog wolven voorkomen zeker op Portugees grondgebied wat hier maar enkele kilometers vandaan is.

Morgen wordt het weer nog ietsje beter wanneer ik echt omhoog moet. Ik heb zojuist nog zonnebrand gekocht zodat men mij op dat gebied niet kan verrassen. Wordt vervolgd!

Als ik de berichten beluister wordt er voor morgen aanzienlijk beter weer verwacht. Om eerlijk te zijn ben ik daar ook aan toe, tenslotte gaat men o.a. ook voor het goeie weer naar Spanje en niet alleen om te lopen.

Voor vandaag was erg veel regen voorspeld en ook uitgekomen. Om 7 uur gewapend in regenkleding vertrokken nadat keurig netjes mijn bruin broodje kaas/tomaten in een cellofaan papier met mijn naam erop klaarstond om te nuttigen uit de hand. Koffie uit de automaat mislukte €1,- kwijt en geen koffie! Na 21 km lopen dus pas mijn eerste bakkie.

Vandaag liep ik vrijwel steeds langs de snel stromende rivier de Tera van Santa Marta de Tera richting Mombuey. Het decor bestond uit vele populieren productiebossen die hier voor de regionale papierindustrie verbouwd worden. Ook zag ik hier veel irrigatiekanaaltjes die de velden van water voorzien. Het gebied was verder glooiend en werd bosachtig met veel dennen en eiken. Op een gegeven moment liep ik aan de overkant van een groot stuwmeer richting Rionegro del Puente.

Opvallend vandaag waren de vele vogels die te horen waren, temeer omdat natuurlijk de bossen kolossaler en gevarieerder werden en natuurlijk, langs de rivier is het voor de fauna altijd aantrekkelijker als in enkel landbouw gebied. De koekoek was weer de hele tijd te horen nadat hij zo’n 150 km niet was gesignaleerd. Sinds gisteren heb ik ook steeds sporen van wilde zwijnen ontdekt welke alleen de eerste dagen van de tocht het geval was (in Andulusie).

Uiteindelijk heb ik een bed weten te bemachtigen in een prachtig gerestaureerd pelgrimshospitaal wat nu is ingericht als pelgrimsherberg, in de plaats Rionegro del Puente (na 29 km). Deze wordt beheert door de lekenbroeders van de Cofradia de los Falifos, een uit de middeleeuwen stammend instituut die zich het wel en wee van pelgrims en de pelgrimsweg ten doel stelde en dat nu nog steeds doet. Het is ongelofelijk dat deze broederschap zich in zo’n kleine gemeente met 400 inwoners al die tijd heeft weten te handhaven.

Het is of de duivel er mee speelt maar nu ik om 4 uur mijn verslag zit te schrijven zie ik de zon van achter de wolken tevoorschijn komen en is het inmiddels droog geworden. Niettemin mijn hoop is gevestigd op morgen wat het weer betreft.

Heerlijk is het om de vele warme reacties te lezen, van de vele noodgedwongen arme thuisblijvers, na een dag van afzien over de Spaanse camino. Wanneer ik weer lekker gedoucht met droge kleren de dag evalueer besef ik als geen ander dat ik een enorm rijk man ben die deze onderneming kan en mag doen dankzij een geweldig thuisfront die mij daarin steunt.

Het geeft weer nieuwe inspiratie en dwingt mij ertoe om er morgen weer voor te gaan, op naar Palacios de Sanabria.

Wordt vervolgd !!

Heerlijk geslapen in mijn echte bed, overigens de plaatselijke alberge was zeer slecht volgens enkele pelgrims, dus een goede keuze geweest om te kiezen voor een hostal.
Ook het eten van gisterenavond mag geslaagd worden genoemd, ik had voor de eerste keer sinds het vertrek van Marius iemand getroffen die Nederlands sprak, een jonge dame uit Amsterdam die was gestart in Salamanca met haar moeder maar die al na drie dagen huiswaarts moest omdat ze knieproblemen had. Wij hadden samen de tafel (en wijn) gedeeld wat goed bevallen was. Vanmorgen heb ik haar niet meer gezien, ze vertelde mij n.l. dat ze nooit voor 10 uur aanliep, ik heb er dan al de nodige kilometers opzitten dus om samen op te lopen was geen optie.

Al vanaf de eerste meters was het duidelijk dat het geen gemakkelijke dag zou worden. De benen voelden zwaar aan mijn linkerheup deed pijn een euvel waar ik normaal doorheen loop behalve vandaag. Pelgrims waar ik normaal mee opliep of zelfs voorbij liep kon ik vandaag niet bijhouden. Zaak is dan om je eigen verantwoorde tempo te houden welk af en toe frustrerend werkt.

Gelukkig werkte het weer mee, omdat het vrijwel windstil en droog was tot ik in de alberge ‘Anita’ in Santa Croya De Tera aankwam na 21 km. Daar herkende men mij direct en noemde mij zelfs met de voornaam. Na enige ondervraging en onderzoek bleek dat ze van bijna alle pelgrims een foto maken (in dit geval met fiets) met daarbij de voornaam wat het wel speciaal maakt.

Betreft het landschap was vandaag niet spectaculair alleen dat wij bij tijd en wijlen in de overgang zitten van heuvels naar bergen. Opmerkelijk zijn de vele korianders die tussen de sporadische steeneiken de bodem geheel bedekken, nog net in de knop en vermoedelijk binnen twee weken volop in bloei. Een ander opvallend fenomeen zijn de ondergrondse woningen welke te herkennen zijn aan de deur in een hoop grond met een of meerdere schoorstenen op de berg, ook volledige kippen- en varkenshokken zijn ondergronds gebouwd.

Santa Marta De Tera, welk hier maar 500 meter vandaan ligt staat een heel mooi Romaanse kerk uit de 13e eeuw. In het achterportaal staat het oudst bekende beeldje van  Jacobus ( Santiago Peregrino ) uit het jaar 1127. Het kerkje bezit ook een schitterend kapiteel. Twee engelen houden een mandorla omhoog waarin zich een ziel, voorgesteld door een menselijke gedaante bevindt. Door een klein rond venster in de oostelijke wand schijnt op de drie dagen voor en na 21 maart en 22 september (dan zijn de dag en de nacht even lang) de zon (zo die er is) door dat venster en verlicht achtereenvolgens de linker engel, het gehele kapiteel om via de rechter engel weer te verdwijnen. Hetzelfde ‘lichtwonder’ is te zien in San Juan de Ortega, alleen was deze al veel langer bekend.

Op dit moment regend het buiten en zit ik voor de afwisseling aan de ferme pot bier mijn verslag weg te werken en ga monstrans richten op de dag van morgen.

Met een strak heldere blauwe hemel met enkel wat sinaasappelsap in mijn maag vertrokken naar het volgende dorpje met het plan om daar koffie met iets te nuttigen. Maar helaas in Spanje hebben ze schijnbaar ook zondag en waren de bars nog gesloten om 8 uur zodat ik pas na 28 km mijn gewenste bakske kon kopen met een soort omelet. Gelukkig had ik nog wat repen en water zodat ik niet om hoefde te vallen van de honger. Niettemin na zo’n kleine zes uur smaakt dat des te beter.

Toen ik goed en wel op pad was zag ik links van mij de volle maan prachtig afgetekend langzaam achter de horizon verdwijnen terwijl de zon zich rechts aan melden door een zilveren randje over de contouren van de bergen kilometers verderop. Onbewust betrapte ik mij erop dat ik met een uitstekend humeur liep te zingen over de opgesteven rode klei, omdat het al de hele nacht droog was geweest. Waarschijnlijk is de combinatie van beide er de oorzaak van geweest van deze muzikale uitspatting. Overigens niks of niemand zag ik of kwam ik tegen, kortom niemand kon zich ook niet storen aan mijn zangtalenten.

De simpele alberge van Riego del Camino had een capaciteit om 24 pelgrims onderdak te verschaffen maar 2 Spanjaarden en ik waren de enige gasten. Overigens was in het dorpje helemaal niets te beleven, er was niet eens een mogelijkheid om wat te etensresten wij met z’n drieën maar wat geïmproviseerd hadden door brood met vis (uit blik) met een glas wijn het diner vormde. Half negen gingen wij naar bed in de vochtige oude herberg, ik was blij dat het 6 uur was om weer aanstalten te kunnen maken om te vertrekken.

De tocht van vandaag was afwissend met in het begin het weidse vergezicht met over het algemeen iets kleinere percelen dan de voorbije dagen wat toch wat lieflijker aandeed, het lappendeken effect vrij vertaald. Ook werd het aanzicht steeds meer onderbroken met braakliggende stukken grond waarop een soort hei en bijtgrage groeide.
Toen ik de rivier ‘Rio Esta’ overstak over een oude Romeinse brug moest er nog hevig geklauterd worden over rotsblokken en bij tijd en wijle vrijwel recht omhoog. Ik denk zelfs dat er mensen zijn die dit niet zullen durven over die smalle bergpaadjes langs meters diepe afgrond te lopen, en dan ook nog met bepakking.

Via Faramontos De Tabara heb ik op 34 km een hostal betrokken wat ook eens lekker is. Na dik 600 km een eigen kamer, geen stapelbed, witte lakens, echte handdoeken is na een kleine maand een waar feest vandaar deze (eigen) verwennerij.

Morgen richting Santa Croya De Tera of misschien wel verder afhankelijk van het moment. Wordt vervolgt !

Gisterenavond nog een fikse avondwandeling gemaakt door het zeer mooie Zamora. Het is niet te geloven hoeveel kerken en kapellen dat deze stadheeft en de ene nog mooier dan de andere, de rijkdom straalt eraf, bladgoud , beelden, wandkleden, gebouwen van eeuwen oud, prachtig onderhouden en gerestaureerd. Ook het straatwerk door de gehele stad is van uitzonderlijke klasse, alles van natuursteen en in de specie. Voor mij de mooiste stad van Spanje !

Vanmorgen vanaf half zeven stond in de keuken van de alberge het ontbijt klaar voor de vertrekkende pelgrims, weliswaar op zijn Spaans maar wel uitgebreid. Zo kon het gebeuren dat ik al om 10 voor zeven aanliep. In regenkleding want het miezerde en de lucht beloofde niet veel goeds. Toch viel het mee met de regen zodat ik besloot om bij de eerste koffiepauze op 19 km, in Monta Martha, de regenbroek maar uit te doen. Maar het was als de goden verzoeken, want binnen 1 km stortregende het pijpenstelen. Eigenwijs bleef ik doorstappen met als resultaat een kletsnatte korte broek. Ook werd de weg op plaatsen moeilijk begaanbaar omdat de oker-bruine vette klei het loopgedeelte glibberig maakte en de schoenen enorm aanlaaide.

Het open heuvelachtige landbouwgebied veranderde eveneens hoe verder ik Zamora achter mij liet. Het werd wat ruiger en er verschenen steeds vaker braakliggende gronden waar alleen gras en stuiken groeide met af en toe een boom. Herhaalde malen constateerde ik weer kuddes schapen inclusief herder(s). Ter hoogte van Fontanillas De Castro kwam ik langs de ruïnes van kasteel van Castrorafe, met een afmeting van enkele hectares en overblijvende muren van wel 5 meter dik. Over degelijk gesproken!

De conditie is goed te noemen al dat er s’ avonds wel enige lijntjes te bespeuren zijn, maar ‘s morgens als ik wakker wordt zijn deze dan weer te verwaarlozen. Ik ga er in ieder geval vanuit dat dit er bij hoort.

Vandaag was de tocht aangemerkt met moeilijkheidsgraad hoog morgen staat gemiddeld op papier. Morgen moet ik in Granja De Moreruela ook beslissen, rechtdoor over Astorga (camino France) of linksaf over Orense de zogenaamde Camino  Sanabres . Ik kies voor de mooiste en moeilijkste namelijk over Orense.

Op papier wordt de etappe naar Tabara van morgen 34 km lang, hoe het weer is zien wij morgen wordt vervolgd!!!

Vannacht de kamer van de alberge met 3 Canadezen, 2 vrouwen en 1 man, gedeeld het was verder heerlijk rustig zodat ik mag terug kijken op een goede nachtrust. Het is vandaag een zware tocht geworden wat veroorzaakt is en wordt door de vele regenval in dit gedeelte van Spanje.

Al vanaf de eerste minuut bij het vertrek de regenbroek aangetrokken wat achteraf een goede keuze bleek te zijn, want toen ik na 34 km, om 2 uur in Zamora aankwam zat ik tot boven mijn knieën onder de blubber. Juist deze modder maakte de tocht bijzonder zwaar. De gehele weg (zo’n 80 %) ging over grindpaden met daarop een laagje vette klei. Je moet je voorstellen dat men bij iedere stap wegschuift en de schoenen zijn eens zo zwaar door aangekoekte klei. Eenieder die bij deze herberg is gestopt heeft het erover.

Vanuit het dorp ging de camino al vrij snel door een singel van bos met rechts het spoor en links keek men uit op uitgestrekte landbouwgronden waarvan de meesten zaaiklaar lagen (wel erg nat) afgewisseld door granen en koolzaad die volop in bloei stond wat het geheel erg fleurig maakte. Opvallend waren ook de vele grote roterende regeninstalaties tot een straal van 400 mtr dus een middellijn van 800 mtr reikwijdte.  Op ongeveer 12 km werd ik boven op de bergketen verrast door een enorm wijds uitzicht en zag ik zelfs Zamora al vaag liggen in het dal op 22 km.

In de alberge waarin ik nu vertoef heb ik 2 jaar geleden ook geslapen en behoord ongetwijfeld tot de mooiste tot nu to evenals de gastvrije en gemoedelijke ontvangst, en dan te bedenken dat ook deze alberge qua kosten onder Donatievo (vrijwillige bijdrage) valt.

Zamora heeft voor mij een bijzondere herinnering, twee jaar geleden was ik hier op 30 mei (een datum die altijd gegrift zal blijven) en had ik van de Bisschop een stempel ontvangen. Vele zullen begrijpen dat dit erg veel voor mij betekende. Vanavond ga ik de stad bezoeken met zijn prachtige Kathedraal met zijn Byzantijnse koepel welke gebouwd is in 1151. Met zijn waardevolle collectie Vlaamse wandtapijten. Op de prachtige Plaza Mayor met zijn oude stadhuis (1504) en de kerk van San Juan de Puerta Nueva met zijn schitterend roosvenster ga ik een restaurant zoeken om de accu weer op te laden (met eten) voor de dag van morgen.

Voor de komende twee dagen wil ik wat afstand betreft enigsinds matige zodat mijn gestel even wat meer rust krijgt. Volgens de boeken is de moeilijkheidsgraad HOOG !
Morgen meer, want het wordt vervolgd!

Salamanca heeft mij wederom in positieve zin verbaasd. Wat een geweldige stad ! Prachtige gebouwen welke allemaal hun eigenheid hebben, architectuur zoals men nergens ziet. Opvallend daarbij dat het over het algemeen zeer solide bouwwerken zijn welleswaar oud maar ze gaan ook nog honderden jaren mee. Of het de straten, kathedraal, universiteit, gemeentehuis of de Plaza Mayor betreft het is allemaal zeer de moeite waard. Kortom een uitnodigende stad wat de moeite zeker waard is om er een weekje te vertoeven. Ook de vele terrasjes en winkels zorgen voor een aparte sfeer. Meer dan 30.000 studenten die in Salamanca studeren zorgen voor leven in de brouwerij.

Om zes uur uit bed, zelf mijn ontbijt gemaakt en om kwart voor zeven aangelopen, in korte broek met regenjas, want het motregende. Meer dan een uur moest ik lopen om buiten de stad te komen (5 à 6 km). Hierna kwam ik in een landbouwgebied wat ik doorkruiste over heuvelachtige grindwegen die wel steeds parallel liepen met de N 630. Al weldra regende het zo hard dat ik toch maar besloot om de regenbroek aan te trekken. Na 15 km heb ik koffie gedronken in een bar en heb ik mijn regenbroek ook maar weer uitgetrokken. Op 25 km werd het landschap beduidend ruwer zodat de elle lange korenvelden onderbroken werden door bossen van steeneiken met veel jonge begroeing eronder.

Het lopen werd op slag ook een stuk zwaarder om dat mijn schoenen aanaarden met rode vette klei welke aangebracht was op de nieuw aangelegde camino langs de nieuwe autobaan. Mijn schoenen werden 1 kg per stuk zwaarder wat niet in de koude kleren gaat zitten bult op bult af.

Na 36 km ben uiteindelijk aangeland in de provincie Zamora in het plaatsje ‘El Cubo De La Tierra Del Vino’ in een alberge waardat ik werd verwelkomt met een warm onthaal in de vorm van een zelf gestookte borrel die op citroen leek met een hoog alcohol percentage!

Inmiddels heb mij opgefrist mijn bedje in orde gebracht en zit ik met een fles wijn langs mij het verslag uit te werken. Voor vanavond is het nog een verrassing wat ik eet omdat ik mij aangemeld heb voor het ‘Menu de Pellegrino’ in het plaatselijke restaurant. Het zal mij benieuwen maar daarover morgen meer !!

Vandaag de laatste etappe samen gelopen, vrijwel direct na aankomst in Salamanca is Marius, begeleid door een Duitse pelgrim, met de trein afgereisd naar Madrid. De bedoeling is dat hij vrijdag terug vliegt naar Nederland.

Het was vandaag een relatief korte etappe van 20 km, beide waren en zijn wij overmand met verschillende gevoelens. Marius gespannen, of dat de reis wel naar wens zou gaan verlopen maar ook blij dat hij zijn geliefden en dierbare zou gaan treffen binnen een paar dagen waar hij enorm naar uitkeek. En ik een bepaalde mate van teleurstelling omdat ik de komende 600 km zonder vaste maat en alleen verder moet. Ook al weet ik ‘op de camino ben je nooit alleen’ maar toch, het zal wennen zijn en ik heb mij voorgenomen om hem af te maken, dus voorlopig ga ik ervoor.

Kwart voor 7 was het toen wij vertrokken en, in tegenstelling met de laatste dagen, leek het weer veelbelovend en had het extra glas wijn, dat wij gisterenavond op ons afscheid gedronken hadden, geen lastige sporen achtergelaten en zagen wij de zon tijdens de tocht verreizen wat altijd weer wonderlijke plaatjes opleverde zeker in de bergen. Het eerste gedeelte ging weer door grote weilanden waar wij weer verschillende keren door de ijzeren poorten gingen die wij zelf moesten openen en dicht maken. Langzaam ging het landschap over in hoofdzakelijk granen dus akkerbouw met acceptabele gewassen. Op 13 km zagen wij de stad Salamanca al liggen en na twee en een half uur liepen wij een geweldig levende drukke stad binnen over een erg saai laatste stuk.

De herberg is vlak langs de kathedraal dus in de binnenstad welke ik zo meteen ga bekijken. Op dit moment zit ik in een bar die vol met jongelui (studenten)  het verslag te tikken op mijn i-phone en ga hem zo meteen voor de eerste keer proberen te versturen.
Marius heeft natuurlijk terecht zijn i-pad meegenomen ook al had hij aangeboden hem met liefde en plezier beschikbaar te willen stellen voor mijn verdere reis.

Morgen wordt de reis voortgezet en natuurlijk mijn bevindingen gerapporteerd.

Wordt vervolgd !!

Na een lange rustige nachtrust werden wij vanmorgen verrast met een vrijwel onbewolkte hemel wat wij niet meer gewend waren de laatste tijd. Dit was ook mede de reden waarom wij al voor 7 uur in de schemer aanliepen weliswaar was alles wit van de nachtvorst maar dat kon de pret niet drukken het was immers droog en wij konden ruimschoots genieten van de opkomende zon in een groots en uitgestrekt landschap.

Af en toe een schaapherder op de route en over het algemeen vleeskoeien in de onvoorstelbare grote weides. Niet in te schatten hoeveel ha deze weiden waren. Wel konden wij de beesten tellen die in zo’n wei liepen en dat waren koppels van meer dan 200 koeien. De koeien zijn in heel Spanje niet onthoornd en de stieren lopen er evenals de kalveren er tussen, kortom de natuur kan hier volledig zijn gang gaan in tegenstelling tot in Nederland.

Vandaag kwamen wij ook langs grote boerderijen, sommigen hadden ook grote aantallen zwarte varkens lopen zoals in Extremadura. Over het algemeen liepen wij over licht golvend terrein over zandwegen een uitzondering was de Pico de la Duenadie wij via stenige paden in een zware klim moesten beklimmen tot een hoogte van 1140 meter wat tevens het hoogste punt was van de gehele Via De La Plata. Don Blas is bezig hier een grote kruisweg te maken door er grote kruizen te plaatsen. Op het hoogste punt vonden wij, omgeven door moderne windmolens, het laatste kruis, een soort Cruz de Ferro met het kruis van Santiago als bekroning. Na de afdaling was de weg weer een stuk makkelijker en voert door weilanden en andersoortig grasland over de brug over Arroyo de los Mendigos.

Uiteindelijk zijn wij na 34 km gestopt in het kleine plaatsje Morille en hebben daar een herberg betrokken waar men 6 bedden heeft. Een Nederlander een Belg en twee Duitsers en wij met z’n tweeën zijn voor een nacht de bewoners.

Direct en indirect bereiken ons sms-jes als “misschien een toelichting publiceren waarom Marius tijdelijk gestopt is? Zal verwacht ik nog wat vragen oproepen”. En “Pap, je moet eigenlijk even duidelijk op jullie site vermelden waarom Marius is gestopt. Iedereen is vol vraagtekens. Snap je? Loop je alleen of met Suzan of met anderen ?”. Om duidelijk te zijn, Marius heeft vanaf het begin met de gedachte gespeeld om eerder (Salamanca) uit te stappen, wat niet wil zeggen dat hij het niet naar zijn zin heeft, ook het tempo of de afstanden zijn geen reden om dit te besluiten. Het slapen en vertoeven in alberges gaat na een vrij moeizame en stroeve start steeds beter na een gewenningsperiode. De kleine ongemakken, onder de noemer van blessures, is getackeld door een goede en zorgvuldige verzorging. Hij is van mening dat hij even naar huis moet en in het najaar zijn tocht af moet maken. Hij zal dat dan doen zonder i-pad en een eenvoudige camera. Mogelijk was dit onbewust een zorg om deze onder alle omstandigheden bij zich te hebben, b.v bij het oversteken van rivieren en het beklimmen van bergen, maar ook de momenten dat men deze spullen onbeheerd achter moet laten in refugio’s en algerges?

Het is een weloverwogen beslissing die ik respecteer, en wanneer zo’n beslissing daadwerkelijk genomen is kan men om verschillende reden hierop moeilijk terug komen.
Hopelijk zijn met deze uitleg de gestelde vragen naar tevredenheid beantwoord.

Morgen zal het onze laatste dag samen zijn waarmee wij beide moeite hebben omdat wij drie weken op een voortreffelijke wijze met elkaar opgetrokken hebben en de banden alleen maar versterkt zijn als het gaat om wederzijds respect. Maar ook de mogelijke tekortkomingen werden op een juiste wijze tegemoet getreden door altijd de open dialoog in stand te houden, overigens hierover hadden wij goede afspraken gemaakt (dus kon dit ook niet mislukken).

Morgen verder, morgen naar Salamanca. Wordt vervolgd !!!