Bijtijds vertrokken want wij wilde immers vroeg in Santiago zijn om de gebruikelijke plichtplegingen te vervullen. Waarvan zonder twijfel het ophalen van de Compostella, een soort erkenningsbewijs voor het volbrengen van de tocht. Men verstrekt deze niet zonder slag of stoot maar na een grondige controle of de afstand wel is afgelegd en of de afstanden, welk men afleid van de vergaarde stempels, aannemelijk en uitvoerbaar zijn.

De laatste etappe ging hoofdzakelijk door de Gallische bossen over licht geaccidenteerd terrein, zodat dit ook geen spectaculaire plaatjes opleverde. Behalve het bovenaanzicht van Santiago dat, nadat ik op een hoge bergkam aankwam,  een verrassend en herkenbaar beeld liet zien.

Een bijzondere rare gewaarwording, bij het zien van Santiago, was de vrijwel automatische gedachten aan thuis wat boven kwam drijven, ik schaar hem onder onbewust opwekkende heimwee dat te verklaren is met ‘het einde is in zicht’. Een soort overval waarop ik totaal niet gerekend had maar wel verklaarbaar is na zes weken onder sobere omstandigheden iedere dag opnieuw een aanzienlijke afstand lopen met het nodige klouterwerk, je eigen potje verzorgen, je eigen wasje doen en vooral optimale aandacht aan lijf (voeten) en leden.

rrVanmiddag ben ik Santiago in geweest en ook de kathedraal  bezocht wat overigens niet zo’n grote indruk maakte als de vorige keren toen ik de stad van Jacobes bezocht. Ik heb achtereenvolgens mijn boodschappen gedaan voor vanavond en morgen, zodat het bezoek aan de mis (morgen om 12 uur) voorlopig de enige verplichting voor morgen is.
Mijn voornemen is om morgen verder mijn eerste rustdag in te plannen sinds mijn vertrek op 10 april.

Maandag gaat de tocht weer verder naar Fisterre (het einde van de wereld) 90 km verder. Of ik hierna nog naar Muxia loop (30 km) is op dit moment nog onduidelijk en hangt af van de omstandigheden, maar hierover zal ik jullie berichten. Wordt vervolgd !!!